Κυριακή 26 Απριλίου 2009

Απόγνωση



Τσακίζω ότι μέσα μου υπάρχει καλό...
ζω,ανασαίνω,μα..δεν υπάρχω...
προσπαθώ να θυμηθώ στιγμές μαγικές,
αξέχαστες,μα..δεν υπάρχουν,χάθηκαν όλα απ΄το μυαλό.
Ψάχνω απεγνωσμένα,
κάποια όαση στην έρημο της καρδιάς μου,
μα κι αυτή έχει αφυδατωθεί.
Θεέ μου...κάνε κάτι!!δώσε μου δύναμη
να κρατηθώ,να μπορέσω να πω κάποια στιγμή..
η όαση πήρε ζωή,άρχισε να πρασινίζει...
και παντού νερά...
καθάρια κρυστάλλινα νερά...
τα δικά μου νερά,με χρώματα διάφανα
που δεν είναι κλεμμένα από τον ουρανό!!!!!!!!!
εβελίνα

2 σχόλια:

Διάττων είπε...

Η Ποίηση, είτε θετικό συναίσθημα βγάζει, ή ακόμα κι αρνητικό, είναι αυτή που μας δίνει δύναμη...Και καλό είναι να την ακολουθούμε...

Κι όσο για την όαση που λες στην ανάρτησή σου, όλοι την ψάχνουμε...

Διάττων είπε...

Δευτερολογώ για να δώσω ιδιαίτερες ευχές για τη μέρα! Εύχομαι, επίσης, και καλό μήνα...