Τις σημαντικές αποφάσεις τις παίρναμε μέσω μίας πρακτικής... «αμπε-μπα-μπλομ»...
Τα λάθη στη γραμματική διορθώνονταν απλά με το «σκίσε το χαρτί και γράφτο απ’ την αρχή!»
Η χειρότερη τιμωρία και αγγαρεία ήταν να γράψεις εκατό φορές «Δε πρέπει να ξανα...»
Οι διαφωνίες τελειώναν με «πέτρα, ψαλίδι, χαρτί»
«Έχω λεφτά», σήμαινε μόνο να μπορείς να αγοράσεις τσίχλες παίζοντας «τον μαγαζάτορα» ή ένα παγωτό στο διάλειμμα.
Το να γεμίζεις μία σακούλα με βόλους ήταν αρκετό για να σε κρατήσει ευτυχισμένο όλο το απόγευμα.
Δεν ήταν παράξενο να έχεις δύο ή τρεις «καλύτερους» φίλους/ες. «Είναι πολύ μεγάλος/η» αναφερόταν μόνο για όσους ήταν πάνω από 18 ετών.
«Κλέφτες και Αστυνόμοι» ήταν ένα παιχνίδι μόνο για τα διαλείμματα... Και ήταν πολύ πιο διασκευαστικό να είσαι ο κλέφτης παρά ο αστυνόμος...
«Δηλητηριώδης» αναφερόταν μόνο σε ένα είδος «εντόμου ή υγρού απαγορευμένου» και όχι σε ανθρώπους...
Για να ταξιδέψει κανείς από τη Γη στον ουρανό, το μόνο που χρειαζόταν να κάνεις ήταν να γίνεις «αστροναύτης ή superman»...
Το τέλειο ήταν να παίζεις ποδόσφαιρο χωρίς τέρμα ή βόλεϊ χωρίς δίχτυ και οι κανόνες δεν είχαν και πολύ σημασία...
Το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί με το αντίθετο φύλο ήταν να σε έπιαναν παίζοντας το «γιατρό»!
«Έχει φέρει όπλο στο σχολείο» σήμαινε ότι σ’ έπιασαν να έχεις σφεντόνα...
«Ο τελευταίος που θα φτάσει είναι χαζός!!!» ήταν η κραυγή που σ’ έκανε να τρέχεις μέχρι που νόμιζες ότι θα σπάσει η καρδιά σου...
Καμία στον κόσμο δεν ήταν πιο όμορφη από τη μαμά. Ήταν η μόνη που μ’ένα φιλί στο τραύμα σου σ΄έκανε αμέσως καλά...
Ποτέ δεν έλειπε ένα νόμισμα κάτω από το μαξιλάρι, που στο άφηνε η «Καλή Νεράιδα» ως αντάλλαγμα για το δόντι που σου έπεσε. Ήσουν φυσικά σε άλλο κόσμο αν σου άφηνε χαρτονόμισμα…
Πάντα ανακάλυπτες τις νέες σου ικανότητες εξαιτίας ενός «Βάζω στοίχημα ότι δεν μπορείς να...»
Η απογοήτευση ήταν να είσαι ο τελευταίος που θα έχεις επιλεχθεί για το θεατρικό του σχολείου.
«Πόλεμος», σήμαινε μόνο να πετάς κομμάτια κιμωλίας και μπαλίτσες από χαρτί κατά τις «ελεύθερες ώρες»…
Οι «βόμβες νερού» ήταν το πιο μοντέρνο, έξυπνο και δυνατό όπλο που είχε εφευρεθεί…
«Πόλεμος» ήταν κάτι που είχε συμβεί πριν γεννηθούμε και ποτέ (?) δεν θα συνέβαινε ξανά...
Τα παγωτά και τα φρούτα αποτελούσαν ομάδες βασικής διατροφής!
Για να μετατρέψεις το ποδήλατό σου σε μία δυνατή «μηχανή» χρειαζόταν μόνο να βάλεις μία φιάλη κοντά στις ρόδες.
Τα «μεγαλύτερα αδέρφια» ήταν τα χειρότερα βασανιστήρια, αλλά επίσης ήταν οι πιο δυνατοί και πιστοί προστάτες...
Αν μπορείς να θυμηθείς τα περισσότερα απ’ όλα αυτά, τότε αυτό σημαίνει ότι έχει πραγματικά ζήσει!!!
15 σχόλια:
αχ βρε evelinaki τι ωραιες αναμνησεις μας εφερες!!!τι ομορφα ΑΓΝΑ ΧΡΟΝΙΑ!!ΚΑΛΗΜΕΡΑ
Ναι!!! Θα ήθελα να επιστρέψω σ'εκείνα τα χρόνια, αλλά με τις εμπειρίες που έχω τώρα και ας ξαναέκανα τα ίδια λάθη....
Καλημέρα όόόόόλη μέρα
καλημερα. τι ωραια αναρτηση ειναι αυτη;;;;; με γυρισες πολλα χρονια πισω. ολα αυτα που γραφεις τα εζησα. ηταν τα πιο ομορφα, χαρουμενα και ηενοιαστα χρονια της ζηως μου. μεκανες και δακρυσα απο την νοσταλγια και τις αναμνησεις. αχχχ και τι δεν θαδινα να μπορουσα να επιστρεψω σεκεινα τα χρονια.... αααχ και να ξαναγινομουν παιδι... να μην μεγαλωνα ποτε... να μην γνωριζα τις πικρες και τα βασανα της ζωης.... δυστυχως ομως, τα χρονια εκεινα εφυγαν ανεπιστρεπτει. χαθηκε το χαμογελο. αυξηθηκαν τα προβληματα και οι υποχρεωσεις.
αντε καλε μελαγχολησα πρωινιατικα.
σε ζαλισα με την φλυαρια μου. νασαι καλα και να εχεις μια ομορφη μερα.
Πάρε ότι έγραψες εδώ, αν θες πρόσθεσε και κάτι άλλο σχετικό, και πήγαινε αύριο να τα τυπώσεις σε βιβλίο, για να μείνουν για πάντα! Δεν είναι απλή ανάρτηση αυτή!
Είναι πολλές φορές που βλέπω εδώ σ' αυτήν την ιστοσελίδα, μια ευαισθησία να ξεχειλίζει αλλά και μια τάση για αναπόληση... Δε λειτουργούν πολλά blog έτσι... Την καλημέρα μου αγαπητή μου φίλη...
Oμορφα χρόνια πραγματικά!
Απλά πράγματα έφταναν για να μας κάνουν ευτυχισμένους!
Ενα σωρό πράγματα κάναμε που τα παιδιά μας δεν θα τα γνωρίσουν!
Και να θέλουμε δεν μπορούμε. Καλό είναι να έχουμε δυνατές μνήμες...
ΕΛΕΝΗ μακάι να μπορούσαμε να γυρίσουμε τα χρόνια πίσω
ΔΥΣΠΙΣΤΟΣ ...Νομίζω όλοι κατι τέτοιο θα το θέλαμε πολύ ...καλό σου βράδυ
Εφη...τότε θέλαμε να μεγαλώσουμε να ζ΄σουμε εμπειρίες ωρίς να γνωρίζουμε το τι θα επακολουθήσει και το τι θα περάσουμε ...Κάτι που χάνουμε το ζητάμε
Diatton...Σε θεώρησα απο τους καλύτερους φίλους μου...δεν έχω πέσει έξω...σ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια
ΕΛΕΝΑ αχ και να γινόμαστε πάλι παιδιά
Phivos Nicolaides οι μνήμες είναι πάντα μνήμες αλλά τι καλά που θάταν να γύριζαν τα χρόνια πίσω
«Κλέφτες και Αστυνόμοι» ήταν ένα παιχνίδι μόνο για τα διαλείμματα... Και ήταν πολύ πιο διασκευαστικό να είσαι ο κλέφτης παρά ο αστυνόμος...
Γιατί άραγε? :))
καλήμερα Εβελίνα
υπέροχες στιγμές που πέρασαν αλλά μας άφησαν με τρυφερές αναμνήσεις και μας ολοκλήρωσαν..
Να σαι καλά που μου έφερες στο μυαλό εικόνες και από το δικό μου παρελθόν
Ευρυδίκη Μοναξιά και φως
Αγαπητή μου Εβελίνα
Ποιός δεν θα ήθελε να επιστρέψει σ΄αυτά τα υπέροχα χρόνια. Πως όμως.
μην χάσεις την επόμενη ξενάγηση.
Νάσαι καλά
Ντένης
Δημοσίευση σχολίου