Amatciems Λετονία

Στη Λετονία υπάρχει μια τοποθεσία που ονομάζεται Amatciems , η οποία είναι πραγματικά καταπληκτική.
Για να χτίσεις ένα σπίτι εκεί βασική προϋπόθεση είναι να μην αλλοιώσεις το φυσικό περιβάλλον. Ο τόπος έχει υπέροχη θέα λόφους, λίμνες, χωράφια και δάση.Τα σπίτια κοστίζουν περίπου 200.000 ευρώ, αλλά σίγουρα τα αξίζουν τα λεφτά τους.

Όταν σ αγγίζει μια πόλη…

Στην άκρη της μεγάλης πόλης ,σπίτια διάσπαρτα εδώ και εκεί .Δέντρα παντού και οι αυλές των σπιτιών γεμάτες από λουλούδια…Δεν έχει εδώ τα ψηλά και απρόσωπα κτίρια της πόλης. Σπίτια χαμηλά με ωραίους κήπους που όταν τα κοιτάς νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε μια γωνιά του παραδείσου…Όπου να γυρίσεις το βλέμμα η καρδιά σου γεμίζει από φύση .Γύρω σου καταπράσινο το βουνό στέκεται αγέρωχο , και απέναντι η πόλη όλη απλωμένη στα πόδια σου ,και το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Οι χαρούμενες φωνές των παιδιών σου παίρνουν ευχάριστα τα αυτιά…Αυτή την εικόνα αντίκρισα ,όταν πήρα την απόφαση να φύγω από ην μεγάλη πολύβουη πόλη ,την αγαπημένη μου Θες/νίκη ,και να εγκατασταθώ στην Καβάλα ,την πόλη που από την στιγμή που την αντίκρισα από ψηλά ,την ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα…Το πρωί πάντα σηκωνόμουν με μία υπέροχη διάθεση και την αίσθηση πως όλος ο κόσμος είναι δικός μου…Για πρώτη φορά κατάλαβα πόσο γλυκιά και τρυφερή μπορεί να είναι μια καθημερινή βραδιά .Καθόμουν τα βράδια στο μπαλκόνι με το φώς ενός κεριού και άκουγα το γλυκό τραγούδι των αηδονιών…Αυτό το μελωδικό κελάιδισμα που ακούγεται σαν ερωτικό κάλεσμα .Απολάμβανα αυτή την γλυκιά ηρεμία ,τους ήχους τις νύχτας ,όσο ποτέ. Κάτι που δεν το είχα νοιώσει ποτέ πριν στην μεγαλούπολη που έμενα. Δεν θα το άλλαζα με τίποτα όλο αυτό…Τα φώτα της πόλης κάτω από τα πόδια μου πρόσθεταν μια γοητεία διαφορετική…και το βλέμμα μου να χάνεται στο απέραντο σκούρο της θάλασσας και να ταξιδεύει στο δρόμο που δημιουργούσε το φώς του φεγγαριού…Έτσι απλά ,και ήρεμα τα ζούσα όλα αυτά ,και ένοιωθα πως ήταν δικά μου ,οι δικές μου ήρεμες στιγμές και δεν θα άφηνα κανέναν να μου τις πάρει…αυτά τα βράδια ,τα υπέροχα βράδια με την ηρεμία τους έπαιρναν την φουρτούνα της καρδιάς και την πήγαιναν μακριά σε άλλα μέρη άγνωστα.


Την αγαπούσα αυτή την πόλη και τους ανθρώπους της.
Ακόμα και όταν γέννησε η Ηρώ η σκυλίτσα ,της κυρίας Ερμιόνης κάναμε χαρές όλοι…Μας κέρασε για τα γεννητούρια μαζεμένοι στην αυλή του σπιτιού…Να όμως και η Μαρούλα ,γατούλα της κυρίας Τούλας να έρχεται όλο τσαχπινιά λες και έκανε κι αυτή επίσκεψη για τα συχαρίκια ,(η ίδια έκανε τέσσερα υπέροχα γατάκια πρίν από πέντε μέρες )…Όλοι δεμένοι στην γειτονιά ,σ αυτή την μικρή γωνιά της Καβάλας στις χαρές και στις λύπες…



Πέρασε μια βδομάδα από το γεγονός και ένα απόγευμα ενώ πίναμε το καφεδάκι μας παρέα ,χαζεύοντας τα παιδιά μας που έπαιζαν ακούμε να στριγγλίζουν οι ρόδες ενός αυτοκινήτου…τρομαγμένες με τον φόβο των παιδιών μας όσες ήμασταν εκεί τρέχουμε και αντικρίζουμε μπροστά στις ρόδες του αυτοκινήτου την Μαρούλα ,την γάτα της κυρίας Τούλας… πρώτη φορά στην ζωή μου αντίκρισα ένα θέαμα που δεν θα το ξεχάσω ποτέ… την Ηρώ την σκυλίτσα της κυρίας Ερμιόνης να στέκεται και να παρακολουθεί την Μαρούλα που ακίνητη μέσα στα αίματα κείτονταν στις ρόδες του αυτοκινήτου και από τα μάτια της έτρεχαν δάκρυα…ποτέ μέχρι εκείνη την στιγμή δεν θα μπορούσα να διανοηθώ ότι υπήρχε περίπτωση ένα ζώο να κλάψει…Σε κλάσματα δευτερολέπτου ,βλέπουμε την σκυλίτσα να πηγαίνει προς το μέρος που ήταν τα μικρά της Μαρούλας ,να τα παίρνει ένα- ένα στο στόμα της και με μεγάλη προσοχή να τα βάζει δίπλα στα δικά της μωράκια….μετά πήγε κει ξάπλωσε δίπλα τους και ένα- ένα άρχισε να τα βάζει στα στήθη της να θηλάσουν…Έμεινα άφωνη και κοίταζα αυτό το μεγαλείο της μητρότητας που δεν διαφέρει σε τίποτα από το δικό μας ,και ίσως κάποιες φορές είναι ανώτερο ακόμα και από αυτό….
Τελικά αυτή η πόλη σ αγγίζει από όλες τις πλευρές…

25η Μαρτίου - Ελληνική Επανάσταση ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Μία διδακτική ιστορία

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και συγκεκριμένα κατά την Ιταλική κατοχή, σε κάποιο νησί του Ιονίου η ομάδα κατοχής των Ιταλών είχε επιτάξει το Δημαρχείο, που βρισκόταν στην κεντρική πλατεία του νησιού και το είχε μετατρέψει σε αρχηγείο της. Ο επικεφαλής της ομάδας κατοχής, Ιταλός αξιωματικός είχε θρονιαστεί στο γραφείο του δημάρχου και από το παράθυρό του απολάμβανε τη θέα προς την πλατεία του νησιού. Στο κέντρο της πλατείας υπήρχε μια όμορφη εκκλησία και δίπλα ακριβώς ένα πανύψηλο καμπαναριό με ένα περίτεχνο ρολόι στη μέση. Μάταια περίμενε ο ιταλός αξιωματικός να το ακούσει να χτυπάει γιατι το ρολόι αυτό είχε εδώ και καιρό σταματήσει λόγω βλάβης.
Ο Ιταλός αισθάνθηκε χρεός του να αποκαταστήσει τη βλάβη και έτσι φρόντισε και έμαθε από το δήμαρχο του νησιού ότι το ρολόι είχε σταματήσει γιατί δεν υπήρχε λάδι για να λαδώσουν τα γρανάζια του. Τότε ο αξιωματικός χωρίς δεύτερη σκέψη πρόσφερε στον δήμαρχο έναν τενεκέ 12 λίτρων, παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο, έτσι ώστε να λαδωθούν τα γρανάζια και να δει και πάλι το ρολόι να δουλεύει και πάλι, και να ακούσει την καμπάνα να χτυπάει ρυθμικά την ώρα.
Ο δήμαρχος πήρε το λάδι και το ίδιο βράδυ κάλεσε στο σπίτι του τον ταμία του δημοτικού συμβουλίου και του έδωσε μία νταμιτζάνα με 6 λίτρα παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο, λέγοντας του ότι ο Ιταλός αξιωματικός ενδιαφέρετε να δει το ρολόι να δουλεύει και πάλι και πως θα έπρεπε γρήγορα να φτάσει το λάδι στα χέρια του συντηρητή του ρολογιού. Την άλλη μέρα το πρωί ο ταμίας πήγε στην κεντρική εκκλησία του νησιού να βρει τον παπά. Στα χέρια του κρατούσε ένα μπουκάλι με 3 λίτρα παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο. Είπε στον παπά πως ως υπεύθυνος της εκκλησίας, άρα και του ρολογίου, ήταν δική του υπόθεση να φροντίσει ώστε το λάδι να φτάσει στα χέρια του συντηρητή του ρολογιού, με σκοπό να λαδωθούν τα γρανάζια του και να αρχίσει και πάλι να δουλεύει, όπως δηλαδή επιθυμούσε να γίνει ο ιταλός αξιωματικός.
Ο παπάς πήρε το λάδι και το ίδιο μεσημέρι φώναξε τον νεοκόρο στο γραφείο του. Του εξήγησε την επιθυμία του ιταλού αξιωματικού να δει το ρολόι να δουλεύει και του είπε πως γι’αυτό το λόγο προσφέρει 1 λίτρο παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο. Τον παρακάλεσε αν θα μπορούσε να πάει το λάδι αυτό στον συντηρητή του ρολογιού και να του πει να πιάσει αμέσως δουλειά και να αρχίσει να λαδώνει το ρολόι. Ο νεοκόρος έφυγε αμέσως για να εκτελέσει την εντολή του παπά. Μετά από λίγη ώρα χτυπούσε την πόρτα του συντηρητή του ρολογίου και αφού του εξιστόρησε τα όσα είχαν συμβεί του έδωσε ένα μπουκαλάκι με 200 γραμμάρια παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο και του ζήτησε να ξεκινήσει το συντομότερο δυνατό να λαδώνει το ρολόι για να μην δυσαρεστηθεί ο ιταλός αξιωματικός.
Ο συντηρητής του ρολογιού, όταν έμεινε μόνος, κοίταξε με δέος το πολύτιμο περιεχόμενο του μικρού μπουκαλιού. Σκέφτηκε πόσο νόστιμες θα έκανε τις λαχανίδες που επί μήνες έτρωγε αυτός και η οικογένειά του. Πόσο καλό θα έκανε στο παιδιά του λίγο λάδι που τους έχει ξεραθεί ο οισοφάγος από την μπομπότα! Την ίδια όμως στιγμή σκέφτηκε με τρόμο την αντίδραση του ιταλού αξιωματικού αν δεν έκανε αυτό που τον είχε προστάξει μέσω του νεοκόρου, μιας και τους υπόλοιπους κρίκους αυτής της αλυσίδας τους αγνοούσε! Το ίδιο απόγευμα το ρολόι χτύπησε και πάλι μετά από πολύ καιρό, έξι φορές. Στην αρχή οι νησιώτες νόμισαν πως κάποιος είχε πεθάνει και σταυροκοπήθηκαν λέγοντας «ζωή σε λόγου μας». Αργότερα όμως, έμαθαν από τον παπά της εκκλησίας που τους μάζεψε για τον εσπερινό ότι ο καλός ιταλός αξιωματικός είχε προσφέρει παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο για να βάλει σε λειτουργία το ρολόι τους και πως γι’αυτό και μόνο θα έπρεπε να αισθάνονται μεγάλη ευγνωμοσύνη που ο Κύριος, αν και περνάνε δύσκολες στιγμές στη μέση ενός φριχτού πολέμου τους έστειλε αυτόν τον μεγαλόψυχο Ιταλό.
Φυσικά το ρολόι στην κεντρική πλατεία του νησιού σταμάτησε να δουλεύει μετά από μία εβδομάδα και ο ιταλός αξιωματικός έστησε στον τοίχο του καμπαναριού τον έλληνα συντηρητή και τον εκτέλεσε ένα πρωί, παρουσία του δημάρχου, του ταμία, του παπά του νεοκόρου και των υπολοίπων κατοίκων του νησιού για παραδειγματισμό!!!!!!!

Αν και στην ελλάδα σήμερα δεν υπάρχει κατοχή, ούτε ξένοι κατακτητές, εμείς ακόμη συνεχίζουμε να στερούμε το «λάδι» από τα γρανάζια της μηχανής μας. Από το δήμαρχο στον ταμία και από τον παπά στον νεοκόρο χάνεται ο πλούτος που έρχεται από την Ε.Ε. για να υποστηρίξει την οικονομία μας και στο τέλος το θύμα είναι ο συντηρητής του ρολογιού... δηλαδή εμείς!!!!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ

Από το πρώτο διάστημα που έκανα το blog , και ενώ ακόμα δεν ήξερα και πολλά ,(μήπως τώρα ξέρω ;) μου άφηνε πάντα σχόλια ,ένα γλυκύτατο πλάσμα που με τον τρόπο της με έκανε να αισθάνομαι άνετα εδώ σαν να είμαι στο σπίτι μου…H SELENA,με τις μοναξιές τις…Σήμερα όμως με συγκίνησε βαθύτατα με την κίνησή της αυτή…


Για την Evelina!!!



Για την Εβελίνα που με έχει τιμήσει πολλές φορές με την παρουσία της,με τα βραβεία της,με τη συμπάθεια της πάνω από όλα!!!

Δε μου αρέσουν τα ομαδικά βραβεία.Δεν ακολουθώ τους κανόνες τους.Γι'αυτό προτιμώ να φτιάχνω εγώ κάτι,σαν βραβείο από καρδιάς και να το χαρίζω!

Evelina μου ελπίζω να σου αρέσει!
Να είσαι πάντα καλά γλυκιά μου :)


Μα γλυκύτατη μου selena υπήρχε περίπτωση να μη μου αρέσει ;Αυτό το βραβείο από καρδιάς που μου χάρισες όχι μόνο μου άρεσε ,αλλά με συγκίνησε πολύ ,το χάρηκα όσο δεν φαντάζεσαι ,και πιο πολύ γιατί το δημιούργησες εσύ….Σ ευχαριστώ πολύ ,νάσαι πάντα καλά και πάντα χαρούμενη ,και ευτυχισμένη…

Καλημέραααα

Σ.αββατο σήμερα .Μια βδομάδα ακόμα προς το τέλος της. Ώρα για λίγη ξεκούραση ενόψει του Σ/Κου…Να αλλάξουμε λίγο παραστάσεις ,και χρώματα, και…αφήστε τις έγνοιες για λίγο μακριά…Σε όλους σας εύχομαι καλό Σ/Κ ανέμελο ,χαρούμενο ,αισιόδοξο και ερωτικό…

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΕΡΙΓΡΑΨΟΥΝ ΑΥΤΟ!!!

.Το είδα και πραγματικά συγκλονίστηκα… Καμία θρησκεία δε μπορεί ποτέ να δικαιολογήσει τέτοια αποτρόπαια εγκλήματα

ΜΑΚΑΡΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΣΥΓΧΩΡΕΣΕΙ!!!
Ένα 8χρονο παιδί πιάστηκε σε μία αγορά στο Ιράν να κλέβει ψωμί
- Στο όνομα του Ισλάμ το παιδί πρέπει να τιμωρηθεί, ένα αυτοκίνητο θα πατήσει το χέρι του. Θα χάσει για πάντα τη δυνατότητα να ξαναχρησιμοποιήσει το χέρι του.
- Είναι αυτή θρησκεία ειρήνης και αγάπης;

Kαλημέρα

Για μια γλυκιά, αισιόδοξη ,χρωματιστή ,μελωδική ,και ερωτική εβδομάδα...
Καλή βδομάδα σε όλους

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Καλημέρα σε όλους τους φίλους και μη….σήμερα ξύπνησα με έναν ήλιο λαμπερότατο να μπαίνει από το παράθυρο και να μου χτυπάει να του ανοίξω ..καλά είπαμε θέλουμε λιακάδα και ζέστη αλλά όχι και έτσι να με ξυπνάει πριν την ώρα μου ,να χάσω τον γλυκό υπέροχο ύπνο μου…Πάντως η μέρα φοβερή σήμερα τα πάντα χαμογελάνε…Η ηλιόλουστη μέρα σε κάνει να βλέπεις τον κόσμο με άλλο μάτι ,με αισιοδοξία γιατί πολύ μαυρίσαμε τώρα τελευταία …Τελικά δεν είναι τυχαίο που σήμερα έχει μια τόσο ωραία μέρα…Σήμερα έχει γενέθλια ο φίλος Κωνσταντίνος και σαν καλή φίλη που είμαι (είμαι αλήθεια;) είπα να του ευχηθώ από εδώ με ένα τραγουδάκι… Άντε και όσοι θέλετε περάστε από το σπίτι του είδα ότι κερνάει γλυκάκια και ποτάκι….
Χρόνια σου πολλά Κωνσταντίνε…
Και γι αυτή την υπέροχη μέρα των γενεθλίων σου ,
Βάλε εσύ τα όνειρά σου και εγώ…
σου εύχομαι να γίνουν πραγματικότητα…
ένα μικρό δωράκι από εμένα

Δεντροσπιτα

Σε προηγούμενη ανάρτηση ο φίλος Κωνσταντίνος μου έγραψε ότι
προτιμά ένα δεντρόσπιτο, χτισμένο σε δύο τεράστια δέντρα και μία γέφυρα μεταξύ τους: …Και εγώ άλλο που δεν ήθελα ,βρήκα την ευκαιρία να σας δείξω κάποια …και να δώσω την ευκαιρία στον Κωνσταντίνο να τα απολαύσει…

Ο Σταυρός

Παραπονιόμαστε για το σταυρό που σηκώνουμε.
αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε ότι αυτός μας προετοιμάζει για
τον γκρεμό που μπορεί να βρεθεί στο δρόμο μας

* Όποιος και να είναι ο σταυρός μας, όποιος ο πόνος μας,
πάντα υπάρχει λιακάδα μετά τη βροχή.

* ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΡΤΕΡΙΚΟΙ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΦΤΙΑΓΜΕΝΕΣ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΜΑΣ

* ΝΑ ΕΜΑΣΤΕ ΕΥΓΕΝΙΚΟΤΕΡΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΑΜΕ ΚΘΒΑΛΑΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟ

Οι σπηλιές στο Ajanta στην Maharashtra

Καλημέρα σας φίλοι μου…Σήμερα το μυαλό μου ταξίδευε κάπου μακριά…Ένα ταξίδι όνειρο ζωής για μένα ,και είπα να το μοιραστώ μαζί σας…