Με τα ρούχα αιματωμένα
ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
να γυρεύεις εις τα ξένα
άλλα χέρια δυνατά.
Μοναχή το δρόμο επήρες,
εξανάλθες μοναχή•
δεν είν' εύκολες οι θύρες
εάν η χρεία τες κουρταλεί.
'Αλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,
αλλ' ανάσαση καμμιά•
άλλος σου έταξε βοήθεια
και σε γέλασε φρικτά.
΄Αλλοι, οϊμέ, στη συμφορά σου
οπού εχαίροντο πολύ,
«σύρε νά 'βρεις τα παιδιά σου,
σύρε», έλεγαν οι σκληροί.
4 σχόλια:
Αχ! Η ιστορία επαναλαμβάνεται!!!
Μ'άλλες μορφές όμως επαναλαμβάνεται!
Κανείς δεν έχει διδαχθεί απ'αυτήν...
Η ανάρτησή σου καλή μου Εβελίνα συγκλονιστική!!!!
Επίκαιρη!!!!
Να είσαι καλά!
Αχ, μόνο που είδα τη σημαία και διάβασα το ποίημα του μεγάλου Σολωμού, μου ήταν υπεραρκετό! Μακάρι, να μπορούσαμε να υψώσουμε όλοι τη σημαία μας και να βγαίναμε μπροστά!
Έστω, θα σε περιμένω αύριο που έχω σχετικό θέμα. Μόνο που τα λέω κάπως πιο ωμά, όπως πάντα...
ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ,ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΟΣΟ ΑΛΛΟΤΕ ΠΟΤΕ,ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ THΣ ΒΑΡΙΑΣ ΜΑΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΓΙΑΤΙ; ΤΟΣΟ ΑΧΡΗΣΤΟΙ ΕΙΜΑΣΘΕ ΚΑΙ ΦΘΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΟΥ ΓΚΡΕΜΟΥ,ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΩΣΤΑ;
Δημοσίευση σχολίου