Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

κάτι που αγαπώ

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980...


H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά
σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να
περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό
ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο
το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε
ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το
«σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και
μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς
κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς
δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας
αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια
κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.
Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν
γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους.
Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα
και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους
«υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο
ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο
εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε
να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά(υποβρύχιο, μήλο-καραμέλα) και πίναμε αναψυκτικά(γκαζόζα), αλλά
δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν
όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και
κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι
μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι ή με το
μαρτύριο του χτενιού.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες
με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να
βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά
βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό,
αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω,
τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε
χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι
εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε
κουρκούταβλους και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν
ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους
φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους
γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν
υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να
συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο
άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να
περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες
στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς
μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην
άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια
κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο
chat room και γράφοντας ; ) : D : P lol

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά
μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά
παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
μεγαλώσεις σαν παιδί...


Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

ΔΙΑΤΙΘΕΝΤΑΙ ΚΟΥΤΑΒΙΑ.....




Ένας ιδιοκτήτης pet-shop , είχε αναρτήσει μια πινακίδα έξω
από τη κατάστημα του, που έγραφε: ΔΙΑΤΙΘΕΝΤΑΙ ΚΟΥΤΑΒΙΑ.

Ένα μικρό αγόρι είδε την πινακίδα και μπήκε στο κατάστημα ρωτώντας:
"Πόσα
χρήματα θέλετε για να μου δώσετε ένα κουτάβι";

Ο ιδιοκτήτης απάντησε πως κόστιζαν από 30 έως 50 δολάρια.

Ο μικρός, βγάζοντας ελάχιστα χρήματα από την τσέπη του είπε: "

Έχω μόνο 2 δολάρια, μπορώ τουλάχιστον να δω τα κουτάβια";

Ο ιδιοκτήτης χαμογέλασε και σφύριξε δυνατά.

Μια σκυλίτσα μπήκε στο δωμάτιο, ακολουθούμενη από 5 κουταβάκια.

Το ένα από αυτά κούτσαινε, με αποτέλεσμα να μείνει λίγο πιο πίσω από
τα άλλα κουταβάκια.

Τότε ο μικρός ρώτησε: "Τι έχει αυτό το κουτάβι και κουτσαίνει";

Ο ιδιοκτήτης του εξήγησε πως το κουταβάκι είχε γεννηθεί με πρόβλημα
στο γοφό και πως θα έμενε έτσι σε όλη του τη ζωή.

Ο μικρός ενθουσιασμένος ζήτησε από τον άντρα να του δώσει το κουτάβι.

"θέλω να το αγοράσω" είπε αποφασιστικά.

Ο άντρας γέλασε και του είπε: "Όχι, δεν θέλεις αυτό το κουτάβι.

Αν επιμένεις μπορώ να σου το χαρίσω"...

Ο μικρός τσαντισμένος του είπε ότι ήθελε να αγοράσει το κουτάβι και
ότι θα έκανε τα αδύνατα δυνατά να ξεπληρώσει το χρέος του στον
ιδιοκτήτη του pet shop, δίνοντας ένα ποσό κάθε μήνα.

Ο άντρας γέλασε ξανά και είπε: " το κουτάβι αυτό είναι άχρηστο,
πραγματικά δεν σου χρειάζεται,ποτέ δεν θα μπορέσει να τρέξει και να
παίξει μαζί σου όπως τα άλλα σκυλιά...".

Τότε ο μικρός σήκωσε το μπατζάκι από το παντελόνι του και άφησε να
ξεπροβάλλει το αριστερό του πόδι, το οποίο υποστηριζόταν από ένα
μεταλλικό

σίδερο.

"Όπως βλέπετε, ούτε και εγώ θα μπορέσω να τρέξω και να παίξω μαζί
του...
επομένως το κουτάβι θα έχει κάποιον που το καταλαβαίνει...".

Ο άντρας δάγκωνε τώρα τα χείλη του μην ξέροντας τι να πει.
Δακρυσμένος,
προσπάθησε να χαμογελάσει και είπε: "εύχομαι... όλα τα κουτάβια να
βρουν κάποτε ένα ιδιοκτήτη σαν κι εσένα"...

Στην ζωή δεν μετράει το ποιος είσαι αλλά το αν κάποιος σε αγαπά, σε
δέχεται και σε εκτιμά γι' αυτό που είσαι χωρίς όρους.

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009




Διπλή γιορτή σήμερα για την Ελλάδα μας...
Και εγώ με την σειρά μου είπα να δώσω τις ευχές μου
σε όσους γιορτάζουν...
Στην θέση μιας συνηθισμένης ευχής για όλους τους εορτάζοντες,
βάλτε εσείς τα όνειρά σας και εγώ σας εύχομαι να γίνουν πραγματικότητα...
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όσους γιορτάζουν

φτάνει πια το σκοτάδι




Το Σάββατο 28 Μαρτίου 2009 στις 20:30 μπορούμε όλοι να στείλουμε ένα παγκόσμιο
μήνυμα ελπίδας....
Πολύ καλό το μήνυμα ελπίδας ,αλλά ας μου εξηγήσει κάποιος σε τι θα ωφελήσει όλο αυτό...
Απο το 2007 που ξεκίνησε στο Σίδνευ της Αυστραλίας μιά εκστρατεία ευαισθητοποίησης
ενάντια στην κλιματική αλλαγή παγκοσμίως ας μου πεί κάποιος τι έχει αλλάξει...
Το να σβήσουμε τα φώτα είναι τόσο απλό,τόσο εύκολο,και δεν κοστίζει τίποτα,αλλά
και πάλι δεν καταλαβαίνω σε τι θα ωφελήσει...
φταίμε εμείς οι απλοί πολίτες για την καταστροφή του πλανήτη μας?
Ναι ...κάποια ευθύνη την έχουμε και εμείς...Δεν εξαρτάται όμως από εμάς,μα απο τους λίγους ,
τους μεγάλους,ασυνείδητους που παίρνουν
τις αποφάσεις για το μέλλον του πλανήτη,να μειώσουν
τον ρυπογόνο τροπο παραγωγής της ενέργειας και να βάλουν αυτοί ενα χεράκι
στην διάσωση του πλανήτη μας...φτάνει πια το σκοτάδι..θέλουμε περισσότερο φώς.....

Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Σε περιμένω....


Άραγε μέσα σε λίγες γραμμές μπορεί κανείς

να αποτυπώσει όλες του τις σκέψεις?

Αυτά που αγαπάει,που θέλει,που αισθάνεται?

Μπορεί να δώσει δύναμη σε κάποιον να του

πεί.ΠΡΟΧΩΡΑ ...?

Να ήξερε πόσα δάκρυα έχω χύσει!!!

τόσα που αν τα μάζευα θα γέμιζα μια λίμνη,ένα ποτάμι αστήρευτο ....

Όμως προχωράω ...

Μια φωνή ακούω πάντα να μου λέει...

Μη σταματάς προχώρα...

Με δύναμη,αγάπη,στωικότητα...Κοίτα έξω την φύση…
Κοίτα τα δέντρα,αντέχουν τις καταιγίδες,

τα θεριά της φύσης να τα χτυπούν αλυπητα.

Αντέχουν!!!Μπορείς κι εσύ....

Προχώρα...θα έρθει η άνοιξη,θα ανθίσουν ξανα.

Θα γεμίσει η φύση με πανέμορφες ευωδιες και

χρώματα ,σαν της ζωής...

Και είναι ωραία η ζωή...

Έλα...έλα κοντά μου...σου απλώνω το χέρι...

Πάρε απο την δύναμη μου είναι και δική σου.

Κράτα γερά το χέρι μου και μ το αφήσεις...

Άνοιξε τα φτερά σου και πέτα ψηλά...

Έλα κοντά μου...

Κοίτα το λουλούδι που άνθισε...

Είναι η ψυχή μου...

το ίδιο μου το αίμα,που στάλα στάλα,χυνόταν

στη γή και περίμενα να ανθίσει...

Κοίτα...κοίτα,τα κατάφερε...

Μπορείς και εσυ...Έλα...πιάσε το χέρι μου,

και πέταξε...

ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ......




θάθελα αυτή την πρώτη μου ανάρτηση να την αφιερώσω σε έναν αγαπημένο φίλο...έναν πραγματικό φίλο,που μου στάθηκε πολύ,με υπομονή και ανυστεροβουλη αγάπη,προσπαθούσε να με κανει να αισθάνομαι καλά...Ήταν πάντα το ήρεμο λιμάνι μου ,τις δύσκολες στιγμές που περνούσα.Σήμερα,μόλις 48 ετών,έχει χτυπηθεί από καρκίνο...Τον βλέπω μέρα με την μέρα να χάνεται...και δεν μπορώ να του προσφέρω την ζωήπου τόσο αγαπάει...ελπίζω να του δώσω λίγη δύναμη μ αυτά που του γράφω....θέλω να ξέρει ότι τον αγαπώ πολυ και θα είμαι δίπλα του όταν με χρειάζεται....

εβελινα....