Πέμπτη 30 Ιουλίου 2009

αναμνήσεις


Τα χρόνια έχουν περάσει,
το σώμα έχει γεράσει. 
Χιόνια ήρθαν στα μαλλιά,
και συ εκεί σε μια γωνιά,
γυρίζεις πίσω στα παλιά.
 
Μπουμπούκι δροσερό που άνθιζε γοργά,
στάλες δροσιάς της νιότης σου τα χρόνια,
ξέγνοιαστα και χαρούμενα  περνούσανε κι αυτά.
Όνειρα έκανες πολλά, ζωή γλυκιά να ζεις,
λύπες ποτέ σου να μην δεις. 
 
Σπίτι οικογένεια παιδιά,
διαδέχτηκαν την ξενοιασιά.
Αγώνας βάσανα δουλειά,
και ο καιρός γοργά περνά,
με αγωνίες με χαρές  μεγάλες είχες προσμονές.
 
 
φεγγάρια έκανες τα όνειρα σου,
να δεις μεγάλα τα παιδιά σου. 
Πάντοτε ήσουνα κοντά τους,
καλή νεράιδα στα όνειρα τους.
Σκιά στα βήματα τους έγινες,
αγάπη απλόχερα τους έδινες.
 
 
Τα χρόνια περνούσαν κι έφευγαν σαν το ποτάμι που κυλά.
Πίκρες χαρές και βάσανα γεμάτη η ζωή σου.
Χάθηκε ο πρίγκιπας που πίστευες πως είχες βρει,
και μοναχή παλεύεις μην γίνει η ζωή σου φυλακή,
με μόνη σου χαρά των παιδιών την συντροφιά.
 
Και τώρα στον κόσμο των ονείρων ταξιδεύεις,
κι έχεις συνοδοιπόρο σου τον ήχο της σιωπής,
ψάχνοντας κάποιον για να βρεις,
την γνώση της ζωής να του προσφέρεις...
Μα δεν έχεις ούτε αυτή που να την πεις.
 
Βλέπεις από το παραθύρι σου,
ανθρώπους να περνούν αδιάφοροι για όλα.
Και συ γυρίζεις πίσω στα παλιά,
όταν το σπίτι σου ήταν γεμάτο γέλια και τραγούδια,
και των παιδιών σου την γλυκιά λαλιά.
 
Θάθελες το ταξίδι αυτό του ονείρου,
να σταματήσει τώρα εδώ..
και η πόρτα του σπιτιού σου να ανοίξει,
και να γεμίσει η κάμαρη με φως
μια ηλιαχτίδα φως να δεις ξανά,
και μόνη να μην νοιώθεις πια...





Σάββατο 25 Ιουλίου 2009

Κι όμως μπορείς!!! «O αλυσοδεμένος ελέφαντας.» Του Χόρχε Μπουκάι.


Μια αληθινή ιστορία με δίδαγμα
"Δεν μπορώ" του είπα. "Δεν μπορώ!" "Σίγουρα;" με ρώτησε αυτός. "Ναι. Πολύ θα ήθελα να να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω... Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ!!!"
Ο Χόρχε κάθισε σαν το Βούδα πάνω σ΄ εκείνες τις φριχτές μπλε πολυθρόνες του γραφείου του. Χαμογέλασε, με κοίταξε στα στα μάτια και, χαμηλώνοντας τη φωνή όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να τον ακούσουν προσεκτικά, μου είπε: "Να σου πω μια μια ιστορία..." Και χωρίς να περιμένει να συμφωνήσω, ο Χόρχε άρχισε να αφηγείται:
Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του...
Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος.
Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει. Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο. Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει;
Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος. Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: "Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;"
Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα
Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα - ευτυχώς για μένα - ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση. Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός.
Έκλεισα τα μάτια και φανάστηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρόλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.
Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο... …Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.
Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής. Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του. Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση. Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του...
"Έτσι είναι, Ντεμιάν. Όλοι είμαστε λίγο - πολύ σαν τον τον ελέφαντα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία. Ζούμε πιστεύοντας ότι "δεν μπορούμε" να κάνουμε ένα σωρό πράγματα , απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και και δεν τα καταφέραμε.
Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: "Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω."
Ο Χόρχε έκανε μια μεγάλη παύση. Ύστερα πλησίασε, κάθησε στο πάτωμα μπροστά μου και συνέχισε: "Αυτό σου συμβαίνει, Ντέμι. Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός Ντεμιάν που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε. Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή...Με όλη σου την ψυχή!
Αφιερωμένο, σε όλους όσοι παραμένουμε δεμένοι σε μικρά ή μεγάλα παλούκια και μη συναισθανόμενοι την τρομερή μας δύναμη, δειλιάζουμε και δεν κάνουμε ένα βήμα μπροστά...

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009

Tα μπισκότα









Μια νεαρή κυρία περίμενε την πτήση της στην αίθουσα αναμονής ενός μεγάλου αερολιμένα.
Επειδή έπρεπε να περιμένει πολλές ώρες, αποφάσισε να αγοράσει ένα βιβλίο για να περάσει η ώρα. Αγόρασε επίσης κι ένα πακέτο μπισκότα.
Κάθισε σε μια πολυθρόνα, στην αίθουσα VIP του αερολιμένα, για να διαβάσει με ησυχία.
Δίπλα από την πολυθρόνα βάζει τα μπισκότα της, ενώ ένας άνδρας που κάθισε στο διπλανό κάθισμα, άνοιξε το περιοδικό του και άρχισε να διαβάζει.
Όταν πήρε το πρώτο μπισκότο, ο άνδρας πήρε κι αυτός άλλο ένα. Αισθάνθηκε ενοχλημένη αλλά δεν είπε τίποτα. Σκέφτηκε:
"Τι νεύρα έχω! Εάν ήμουν σε κατάλληλη διάθεση θα τον χτυπούσα που τόλμησε!"
Για κάθε μπισκότο που έπαιρνε, ο άνδρας έπαιρνε κι αυτός άλλο ένα.
Αυτό την εξαγρίωνε αλλά δεν θέλησε να κάνει σκηνή.
Όταν έμεινε μόνο ένα μπισκότο, σκέφτηκε: «Ααα... Τι θα κάνει αυτός ο καταχραστής τώρα;"
Τότε, ο άνδρας, παίρνει το τελευταίο μπισκότο, το κόβει στη μέση, δίνοντας της το ένα μισό.
Ααα! Αυτό ήταν πάρα πολύ
Ήταν πολύ πάρα πολύ θυμωμένη τώρα!
Σε μια στιγμή, πήρε το βιβλίο της, τα πράγματά της και όρμησε στην αίθουσα επιβίβασης.
Όταν κάθισε στο κάθισμά της, μέσα στο αεροπλάνο, έψαξε την τσάντα της για να πάρει τα γυαλιά της, και, προς μεγάλη της έκπληξη, το πακέτο με τα μπισκότα της ήταν εκεί, άθικτο, κλειστό!
Αισθάνθηκε τόσο ντροπιασμένη!! Συνειδητοποίησε ότι έκανε λάθος...
Είχε ξεχάσει ότι τα μπισκότα της δεν τα είχε βγάλει από την τσάντα της
Ο άνδρας είχε μοιραστεί τα μπισκότα του μ’ αυτήν, χωρίς κανένα συναίσθημα θυμού ή πίκρας.
... ενώ αυτή ήταν πολύ θυμωμένη, σκεπτόμενη ότι μοιραζόταν τα μπισκότα της μ’ αυτόν.
Και τώρα δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να εξηγήσει... ούτε να ζητήσει συγγνώμη."
Υπάρχουν 4 πράγματα που δεν μπορείτε να ανακτήσετε.
Η πέτρα... ... αφού ριχθεί!
Η λέξη... ...αφού ειπωθεί!
Η ευκαιρία... ... αφού χαθεί!
Ο χρόνος... ... αφού περάσει!

Τρίτη 21 Ιουλίου 2009

o βιολιστής


Κάποιο κρύο πρωινό του Ιανουαρίου, ένας άντρας κάθισε σε ένα κεντρικό σταθμό
του μετρό και ξεκίνησε να παίζει το βιολί του. Έπαιξε για περίπου 45 λεπτά.
Κατά τη διάρκεια αυτών των 45 λεπτών, δεδομένου ότι ήταν ώρα αιχμής,
πέρασαν από μπροστά του αρκετές χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι πηγαίνοντας
στη δουλειά τους. Τρία λεπτά μετά την έναρξη της μουσικής, ένας μεσήλικος
κύριος παρατήρησε ότι υπήρχε ένας μουσικός που έπαιζε βιολί,
τον κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και συνέχισε το βιαστικό του βηματισμό.
Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολάριο,
από μια κυρία που το πέταξε στο καπέλο του καθώς περνούσε από μπροστά του
χωρίς να σταματήσει καθόλου. Λίγο αργότερα, κάποιος ακούμπησε στον τοίχο
και τον άκουσε για λίγο, αλλά μετά κοίταξε το ρολόι του και έφυγε βιαστικός.
Πιο πολύ από όλους τους περαστικούς, ασχολήθηκε μαζί του ένα τρίχρονο αγόρι
που ήθελε να σταματήσει για να ακούσει, αλλά η μητέρα του τον τράβηξε για να συνεχίσουν
τη διαδρομή τους. Το παιδί κοιτούσε συνεχώς προς τα πίσω καθώς απομακρυνόταν.
Το ίδιο επαναλήφθηκε και με άλλα παιδιά και τους γονείς τους,
οι οποίοι - χωρίς καμία εξαίρεση - τα τράβαγαν για να συνεχίσουν το δρόμο τους.
Στα 45 λεπτά μουσικής, συνολικά σταμάτησαν για να ακούσουν - έστω και για λίγο -
μόνο 6 άνθρωποι. Περίπου 20 άνθρωποι έριξαν λεφτά στο καπέλο καθώς συνέχιζαν
να περπατούν, χωρίς να ελαττώσουν την ταχύτητα του βηματισμού τους.
Η συνολική είσπραξη ήταν 32 δολλάρια. Όταν η μουσική σταμάτησε και υπήρξε σιωπή,
κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε κανενός άλλου είδους
αναγνώριση.
Αυτό που δεν ήξερε κανείς ήταν ότι ο συγκεκριμένος βιολιστής ήταν ο Joshua Bell,
ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου, και έπαιζε με ένα βιολί
Stradivarius αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων, κατασκευασμένο από τον ίδιο
τον Antonio Stradivari το 1713. Δύο ημέρες νωρίτερα, ο Joshua Bell
έπαιξε σε ένα κατάμεστο θέατρο της Βοστώνης και η τιμή ενός
κάτω-του-μετρίου εισιτη ρίου ήταν 100 δολάρια.
Ο Bell αμείβεται με περίπου 1000 δολλάρια το λεπτό!
Το συγκεκριμένο πείραμα, δηλαδή το να παίξει ο Joshua Bell στο σταθμό του μετρό
incognito, οργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post,
ως μέρος μιας κοινωνικής μελέτης περί του τι εκλαμβάνουμε ως σημαντικό,
τι μας αρέσει, και σε τι δίνουμε προτεραιότητα...
Η γενική περιγραφή του πειράματος ήταν:
« Σε ένα συνηθισμένο περιβάλλον, σε μια ακατάλληλη ώρα, αντιλαμβανόμαστε το ωραίο;
Σταματάμε για να το ευχαριστηθούμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα
μη-αναμενόμενο περιβάλλον;»
Το παραπάνω ισχύει και σε πολλούς άλλους τομείς .....................

Το βίντεο της άλλης ζωής

ένα περίεργο και συγχρόνως ανερμήνευτο και αξιοθαύμαστο γεγονός που συνέβη στο Βελιγράδι και έχει αποτυπωθεί σε βίντεο.
έχει κάνει μεγάλη εντύπωση σε όσους το βλέπουν και φυσικά προκαλεί σοκ. Κάποιος Σέρβος πολίτης την ώρα που ο ήλιος δύει, μαγεμένος από την όμορφη εικόνα των χρωμάτων, καταγράφει το δειλινό με την κάμερα που έχει το κινητό του τηλέφωνο. Αθελά του καταγράφει το θάνατο ενός συνανθρώπου του. Τι έχει συμβεί; Στο βίντεο-μυστήριο έχει καταγράψει τις σκιές ενός αγγέλου κι ενός ανθρώπου που μόλις παρέδωσε την ψυχή του! Το σχετικό βίντεο δείχνει καθαρά τον άγγελο να κατεβαίνει από τον ουρανό, να εισέρχεται σε μια πολυκατοικία από τη στέγη της και σε δευτερόλεπτα να αρχίζει πάλι να ανεβαίνει, να φθάνει στην οροφή, να εξέρχεται και να ανέρχεται προς τον ουρανό. Μόνο που στην έξοδο ή καλύτερα στην άνοδο οι φωτεινές σκιές που έχουν καταγραφεί είναι δύο! Ολο περιέργεια ο Σέρβος πολίτης επισκέφθηκε την πολυκατοικία για να πληροφορηθεί τι είχε συμβεί και έκπληκτος έμαθε ότι πριν από λίγο ένας άνθρωπος εκεί μέσα είχε πεθάνει!
Τα συμπεράσματα δικά σας....

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

Για ένα φίλο

Είναι μεγάλη υπόθεση να έχει κάποιος αληθινούς φίλους...
φίλους που να είναι συνοδοιπόροι σου, όχι μόνο στις εύκολες
και ευχάριστες στιγμές, αλλά και στις αναπόφευκτες
περιόδους θλίψης και δυσκολίας.Να υπάρχει ο αμοιβαίος
σεβασμός, να μη φοβάται να πει την αλήθεια αν κάποια
στιγμή πιστεύει ότι σε κάτι έχουμε παρεκτραπεί,ενώ παράλληλα
να σέβεται τις επιλογές μας,έστω και αν διαφωνεί μ αυτές...
Ενα τέτοιο φίλο έχω κι εγώ και θάθελα αυτή την ανάρτηση μου
να του την αφιερώσω μ ένα μεγάλο ευχαριστώ για την φιλία του
και την παρουσία του δίπλα μου σε δύσκολες για μένα στιγμές
...Ενας άνθρωπος χαρισματικός και ταλαντούχος...
Την αγάπη του για το κερί την έχει κάνει και επάγγελμα με έναν μοναδικό
και υπέροχο τρόπο...Εδώ απλά θα σας παρουσιάσω ένα μέρος της δουλειάς του
και το αφιερώνω στον ίδιο ελπίζοντας να του αρέσει αυτή η παρουσίαση των
έργων του...
Εγώ απλά θέλω να του πω αυτό..
."Ο θησαυρός δεν είναι φιλία, η φιλία είναι θησαυρός!
Βολταίρος "


βρίσκεται και εδώ

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009

Ο χορός των 1.000 χεριών - Guan Yin

ένα βίντεο με ένα καταπληκτικό χορό που λέγεται "Ο χορός των 1.000 χεριών - Guan Yin". Αν δούμε τον ακριβή συντονισμό τους η πραγματοποίησή του δεν θα ήταν κάτι το ιδιαίτερο αν και οι 21 χορευτές δεν ήταν κωφάλαλοι.
Βασίζονται μόνο στα σήματα των εκπαιδευτών τους που βρίσκονταν στις 4 γωνίες της σκηνής. Αυτοί οι υπέροχοι χορευτές παρουσίασαν ένα οπτικό θέαμα αρκετά πολύπλοκο αλλά και υπέροχο.
Η πρώτη τους διεθνής παρουσίαση έγινε στην τελετή λήξεως των Παραολυμπιακών του 2004 στην Αθήνα, όμως η ομάδα "Chinese Disabled People's Performing Art Troupe" είχε ήδη παρουσιάσει τις χορογραφίες τους σε 40 κράτη.
Η πρωταγωνίστρια χορεύτρια Tai Lihua, είναι 29 χρονών και απόφοιτος του Ινστιτούτου Hubei Fine Arts.

Τρίτη 14 Ιουλίου 2009

ζωγραφική σε φτερά

Η ζωγραφική σε φτερα ειναι μια μικροτέχνη που χρειάζεται ειδικό ταλέντο, μερικά απο αυτά στο συγκεκριμένο βίντεο.

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009

καλησπέρα φίλοι μου...μετά από πολλές μέρες επέστρεψα χωρίς άγχος πλέον αφού έχω τελειώσει όλες τις δουλειές μου...μπαίνοντας σήμερα θα ήθελα απλά να βάλω ένα βιντεάκι που μου άρεσε πολύ,και νομίζω θα σας αρέσει και εσάς το ίδιο...είναι κάτι το μοναδικό...
Η Ilana Yahav είναι μια καλλιτέχνης η οποία με τη βοήθεια άμμου, φωτισμού, μουσικής και κατάλληλης σκηνοθεσίας, δημιουργεί συνθέσεις που σε ταξιδεύουν. Φτιάχνει μικρές "ιστοριούλες" μέσα από τις δημιουργίες της και τις παρουσιάζει ακόμη και σε ζωντανές επιδείξεις. Σίγουρα αξιοθαύμαστη η δουλειά της και μοναδική.