Η πρώτη έξοδος της Μπουμπούς

Καλημέρα και καλή βδομάδα σε όλους τους φίλους. Μετά από αρκετά μεγάλη απουσία επανήλθα αλλά και πάλι δεν ξέρω για πόσο. Όσο θα αντέξει ο υπολογιστής μου σίγουρα . Μου δημιουργεί διάφορα προβλήματα τελευταία με αποτέλεσμα να μη μπορώ να μπω. Και όταν γίνει αυτό θα είαι για πολύ λίγο .Μάλλον θα μ αφήσει τελείως ,και δεν είναι εποχές για τέτοια. Για την αρχή της εβδομάδας είπα να σας δείξω κάποιες φωτογραφίες που τράβηξα την Μπουμπού μου. Ήταν η πρώτη της έξοδος ,μέχρι τώρα αρνιόταν πεισματικά να βγει από την πόρτα του σπιτιού .Καταλαβαίνεται βέβαια ότι από το πολύ ξύλο που το έδιναν ,ακόμα φοβάται πολύ .Είπαμε στην φύση το πιο άγριο και αιμοβόρο ζώο ,είναι ο άνθρωπος . Αυτό που μ ευχαριστεί πιο πολύ είναι ότι σιγά ,σιγά προσαρμόζεται στο περιβάλλον του σπιτιού και αρχίζει να μου κάνει και παιχνιδάκια . Ο γιατρός την βρήκε υγιέστατη και αυτό είναι πολύ ευχάριστο .Αν ξεπεράσει και τις φοβίες που έχει όλα θα είναι υπέροχα .Είμαι σίγουρη πως θα γίνει γρήγορα αυτό .
Δειλά ,δειλά η έξοδος



εξερεύνηση της περιοχής

της αρέσει η κάμερα....


Γνωριμία με τους γείτονες....δειλά ,δειλά στην αρχή και μετά το πλησίασμα....

Όμορφο πρωινό....

Πρωινό ξύπνημα Σαββάτου ,χωρίς το άγχος της δουλειάς, καθισμένη στον καναπέ , να απολαμβάνω ένα φλιτζάνι ζεστό καφέ ,ακούγοντας το ήχο της βροχής που έπεφτε .,Αχ αυτή η βροχή!!! Ξέρεται βέβαια πόσο πολύ μου αρέσει!!! Σκεφτόμουν με ποιόν τρόπο θα την απολαύσω ,και την στιγμή εκείνη με παίρνει η φίλη μου τηλέφωνο, σαν να διάβασε την σκέψη μου και μου πρότεινε να πάμε για καφέ στην παραλία …Πολύ ωραία σκέψη ,να απολαύσω την βροχή αλλά και την θέα της θάλασσας .Και επειδή σκέφτηκα και όλους εσάς που αγαπάτε τις αποδράσεις έστω και αν είναι τόσο μικρές ,έβγαλα κάποιες φωτογραφίες από το καφέ να σας κάνω να ζηλέψετε λιγάκι ,αλλά και να σας ευχηθώ καλή βδομάδα.

Είχα την τάση να ζωγραφίζω τα όνειρα μου στην άμμο ,και να κάθομαι και να τα κοιτάζω…।άλλαζαν χίλια δυο χρώματα ,έπαιρναν την μορφή που ήθελα εγώ ,και μέσα τους έκλεισα όλα τα αρώματα της γης ।Και εγώ εκεί ,στα όνειρά μου ,τα ζωγραφισμένα στην άμμο ,να κάνω ταξίδια μαζί τους ।Κάποια στιγμή ένα κύμα μεγάλο ήρθε και τα έσβησε ।Και εγώ ξανά από την αρχή και με πείσμα συνέχιζα να τα ζωγραφίζω στην άμμο και να ζω μαζί αυτά.Και ήρθε δεύτερο και τρίτο κύμα , και τα έσβησε πάλι ,αλλά εγώ ακάθεκτη συνέχιζα πάλι από την αρχή .Πίστευα σ αυτό τον κόσμο και φανταζόμουν ότι μπορούσα οπουδήποτε να ζωγραφίζω τα όνειρά μου …Κάποια στιγμή ,ήρθε ένα θεόρατο κύμα, τόσο μεγάλο που με τρόμαξε .Τα πήρε μαζί του ,τα αφάνισε …Κουρέλια ξεσχισμένα ,πεταμένα αλύπητα εδώ κι εκεί…προσπάθησα να τα μαζέψω .πήρα όσα πινέλα μου απέμειναν ,έκανα καμβά την άμμο ,αλλά μάταιος κόπος…δεν έμεινε σταλιά χρωμάτων,

είχαν στερέψει όλα .

Όχι…δεν ήθελα τα όνειρά μου ασπρόμαυρα …

τα ήθελα γεμάτα χρώματα ,ζωή ,γεμάτα φώς και γλυκές μελωδίες .

Έπρεπε να κάνω κάτι γι αυτό …

και…ναι!!!

το βρήκα!!!

θα τα χαράξω πάνω στον βράχο …

Τώρα είμαι χαρούμενη !!!!

Τα βλέπω να στέκουν εκεί χαραγμένα ,τα νοιώθω ,ταξιδεύω μαζί τους ,και ξέρω ότι κανένα κύμα και κανένας αέρας δεν θα μου τα σκορπίσει…

Θα στέκουν εκεί ,δυνατά ,αγέρωχα …

Τώρα ναι…ξέρω…

Τα όνειρά μου στον βράχο να χαράζω !!!!

Καλό μήνα σε όλους

Πονάω…πονάω πολύ….η ψυχή μου ,το μυαλό μου ,όλο μου το σώμα.
Πονάω γι’ αυτά που βλέπω γύρω μου..
Το πράσινο και το νερό να λιγοστεύει
Το τρομαγμένο βλέμμα των παιδιών για το μέλλον τους…
Τις ψυχές των ανθρώπων να χάνονται στο βωμό του χρήματος, και της υποκρισίας..
Μα περισσότερο αυτό που με πονά πολύ είναι οι σχέσεις των ανθρώπων…
Η υποκρισία που τους διακατέχει ,το παιχνίδι τους με τις καρδιές των άλλων.
Ένας πόνος αβάσταχτος ,όταν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου να πιστέψει ,να εμπιστευτεί ,να αφεθεί στα χέρια του άλλου ।να δώσει την καρδιά του ,την σκέψη του॥ Και ξαφνικά ξυπνάς από το όνειρο , διαπιστώνοντας την πραγματικότητα που σε τριγυρίζει ….ψέμα… ψέμα ,και υποκρισία….Θέλω να παραμείνω στο όνειρο παρά να βλέπω γλυκύτατα πρόσωπα ,με καρδιά αγγέλου ,και το χαμόγελο στα χείλη ,να δηλώνουν άτομα άξια εμπιστοσύνης , και από πίσω να παίζουν το παιχνίδι που αυτοί ξέρουν, ποδοπατώντας αξίες ,συνειδήσεις ,καρδιές .Ένα παιχνίδι που γίνεται ερήμην σου για να αισθάνονται αυτοί καλύτερα .Κοροϊδεύουν τον εαυτό τους νομίζοντας ότι κοροϊδεύουν εσένα .Μόνο που σε πονάνε πολύ…Ένα παιχνίδι ψευτιάς και υποκρισίας….Προτιμώ να παραμείνω στο όνειρο μόνη…Ευχαριστώ ,δεν θα πάρω…..

τελευταίο τσιγάρο

Χρόνια ολόκληρα ,γέμιζα το σώμα μου με πίσσα και νικοτίνη. Δεν καταλάβαινα πόσο κακό έκανα στον εαυτό μου ,στους γύρω μου ,αλλά και στην τσέπη μου . Μονίμως με ένα τσιγάρο στο χέρι ,και πολλές φορές στο τασάκι να με περιμένει αναμμένο άλλο .Δεν υπολόγιζα πόσο μύριζα τσιγάρο όταν ήμουν δίπλα σε άλλους . Μετά από μια συζήτηση σοβαρή που είχα με ένα φίλο πρώην καπνιστή αλλά και με την φίλη
Eva F.,πρώην φανατική καπνίστρια και η ίδια ,αποφάσισα να το κόψω.
Μια απόφαση δυναμική και αμετάκλητη για πρώτη φορά από τότε που άρχισα το κάπνισμα.
Σήμερα είναι η Τρίτη μέρα που δεν το έβαλα στο στόμα μου ,και συνεχίζω . Ίσως κάποιοι γελάσετε ,άλλοι πάλι να μη καταλαβαίνεται ,και κάποιοι άλλοι να με καταλάβουν απόλυτα . Νοιώθω πιο ανάλαφρη και δεν σκοπεύω να το βάλω κάτω…Θα μου πείτε τρείς μέρες είναι λίγες ,αλλά μια καλή αρχή είναι το ήμισυ του παντός .Πιστεύω σε μένα και ξέρω ότι μπορώ ,αρκεί να το θέλω . Και τώρα το θέλω πραγματικά . Μ αυτή την ανάρτηση ήθελα να ευχαριστήσω την φίλη Eva F. που πραγματικά είναι η αιτία γι αυτή την απόφασή μου. Σ ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου .Έχεις ένα μικρό δωράκι από μένα σ ένδειξη της αγάπης μου.
Μόνο που για λίγες θα λείπει και δεν θα εχει την χαρα ναα μαθει τι έκανα.

Καλή βδομάδα σε όλους

Επιτέλους στα γνώριμα αγαπημένα μέρη…Λίγο η πεσμένη διάθεση ,λίγο η κρίση ,και πολύ η ζέστη μ έκαναν να χάσω την διάθεση για οποιαδήποτε επαφή .Η μοναξιά όμως πολλές φορές δεν αντέχεται και δεν το άντεξα κι εγώ να είμαι άλλο μακριά σας. Εύχομαι σε όλους σας μια υπέροχη ,αλλά κυρίως δροσερή (που δεν το βλέπω) βδομάδα. Για την επιστροφή μου εδώ σας ετοίμασα ένα ρομαντικό βιντεάκι .Ελπίζω να το απολαύσετε .

Πόσο περήφανη μπορώ να είμαι σαν Ελληνίδα?

Δεν έχω σπουδάσει κάτι ιδιαίτερο. Μια απλή γυναίκα είμαι με κυριότερες γνώσεις που πηγάζουν από τις εμπειρίες της ζωής . Αυτό όμως δεν με κάνει λιγότερο άνθρωπο, ούτε και με εμποδίζει ώστε να μη μπορώ να βλέπω κάποιες καταστάσεις για τις οποίες δεν μπορώ να σιωπώ.
Φωνάξαμε ότι οι Γερμανοί έχουν πατήσει το φιλότιμό μας , ποδοπάτησαν την αξιοπρέπειά μας .Την έχουν βγάλει βούκινο σε κανάλια και διάφορες φυλλάδες. Μα τι λέμε τώρα!!!! Αυτό μας πείραξε, και όχι οι ίδιοι οι δικοί μας πολιτικοί , που ασελγούν πάνω στην αξιοπρέπεια μας και στην υπερηφάνεια μας!!!! Σκεφτήκαμε μήπως αν το προτεινόμενο δάχτυλο της Αφροδίτης , θα ήταν προτιμότερο να το απευθύναμε εμείς στους δικούς μας πολιτικούς ?
Φωνάζουμε για τις κλοπές που έγιναν , για το ασφαλιστικό, για τις αυξήσεις, μιλάμε συνεχώς για το διαζύγιο της Μενεγάκη , τι κάνει ο τάδε και τι ο δείνα . Συζητήσεις επι συζητήσεων ατέλειωτες , στα κανάλια να γεμίζουν τις εκπομπές τους με μόνο στόχο να ανεβάζουν τα νούμερα.
Και με τα παιδιά μας τι γίνεται? Τα τόσες χιλιάδες άρρωστα παιδιά που στον βωμό του χρήματος αργοπεθαίνουν κάθε μέρα και μαζί με αυτά και οι ίδιοι οι γονείς οι οποίοι μένουν με τα χέρια σταυρωμένα και δεν μπορούν να προσφέρουν μια ανάσα ζωής στα ίδια τα παιδιά τους ? Τί γίνεται με αυτά ? τι ενέργειες γίνονται από το κράτος ? γιατί οι πολιτικοί μας δεν φροντίζουν να γίνουν κέντρα απεξάρτησης σε κάθε νομό σε όλη την Ελλάδα? Πως θα προχωρήσουν όλα αυτά τα παιδιά ? πως θα σωθούν που μέχρι να έρθει η ώρα για μια θέση σε ένα τέτοιο κέντρο, βυθίζονται όλο και πιο βαθιά στη πορεία του αργού θανάτου? Η αναμονή για εισαγωγή στα κέντρα απεξάρτησης είναι 2 χρόνια και βάλε.... πως θα μπορέσουν να σωθούν? Με ποιες δυνάμεις θα προχωρήσουν στη ζωή τους?.
Έχουν δικαίωμα στη ζωή αλλά τους το στερούν. Αργοπεθαίνουν κάθε μέρα, και μαζί με αυτά και οι ίδιοι οι γονείς . Το κράτος πρόνοιας ανήκει μόνο στους λίγους? όχι σ΄όλο τον Ελληνικό λαό, που πληρώνει τα σπασμένα αυτών?
Κάποτε οι ΕΛΛΗΝΕΣ ήξεραν γιατί λεγόταν ΕΛΛΗΝΕΣ, έκαναν μια χώρα μεγάλη, έδωσαν τα φώτα τους σε όλο τον κόσμο, και οι σημερινοί (με πρώτους τους πολιτικούς) πάνε να την αφανίσουν από προσώπου γης.
Είμαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα, που ζω σ αυτή την χώρα που ο λαός της ξέρει να αγαπάει, ξέρει να γελά, μια χώρα που έχει τον λαμπρότερο ήλιο του κόσμου …..
Τι να την κάνω όμως αυτή την υπερηφάνεια όταν σαν φορολογούμενος πολίτης δεν μπορώ να έχω έστω και αυτά τα απαραίτητα ώστε να μπορώ να ζήσω αξιοπρεπώς ?
Ένα από τα μεγάλα και σοβαρά προβλήματα της χώρας είναι το θέμα των ναρκωτικών, που μαστίζει πολύ σημαντικό ποσοστό της νεολαίας μας. Η μόνη ελπίδα σωτηρίας για τόσα και τόσα παιδιά, είναι τα κέντρα αποτοξίνωσης. Δυστυχώς αυτά είναι πάρα πολύ λίγα, έτσι ώστε υπάρχει λίστα αναμονής που φτάνει (και ξεπερνά) τα 2 χρόνια. Η πολιτεία έχει χρέος να δημιουργήσει αρκετά τέτοια κέντρα, ώστε ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΜΗ ΧΑΝΕΤΑΙ!

Όταν σ αγγίζει μια πόλη…

Στην άκρη της μεγάλης πόλης ,σπίτια διάσπαρτα εδώ και εκεί .Δέντρα παντού και οι αυλές των σπιτιών γεμάτες από λουλούδια…Δεν έχει εδώ τα ψηλά και απρόσωπα κτίρια της πόλης. Σπίτια χαμηλά με ωραίους κήπους που όταν τα κοιτάς νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε μια γωνιά του παραδείσου…Όπου να γυρίσεις το βλέμμα η καρδιά σου γεμίζει από φύση .Γύρω σου καταπράσινο το βουνό στέκεται αγέρωχο , και απέναντι η πόλη όλη απλωμένη στα πόδια σου ,και το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Οι χαρούμενες φωνές των παιδιών σου παίρνουν ευχάριστα τα αυτιά…Αυτή την εικόνα αντίκρισα ,όταν πήρα την απόφαση να φύγω από ην μεγάλη πολύβουη πόλη ,την αγαπημένη μου Θες/νίκη ,και να εγκατασταθώ στην Καβάλα ,την πόλη που από την στιγμή που την αντίκρισα από ψηλά ,την ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα…Το πρωί πάντα σηκωνόμουν με μία υπέροχη διάθεση και την αίσθηση πως όλος ο κόσμος είναι δικός μου…Για πρώτη φορά κατάλαβα πόσο γλυκιά και τρυφερή μπορεί να είναι μια καθημερινή βραδιά .Καθόμουν τα βράδια στο μπαλκόνι με το φώς ενός κεριού και άκουγα το γλυκό τραγούδι των αηδονιών…Αυτό το μελωδικό κελάιδισμα που ακούγεται σαν ερωτικό κάλεσμα .Απολάμβανα αυτή την γλυκιά ηρεμία ,τους ήχους τις νύχτας ,όσο ποτέ. Κάτι που δεν το είχα νοιώσει ποτέ πριν στην μεγαλούπολη που έμενα. Δεν θα το άλλαζα με τίποτα όλο αυτό…Τα φώτα της πόλης κάτω από τα πόδια μου πρόσθεταν μια γοητεία διαφορετική…και το βλέμμα μου να χάνεται στο απέραντο σκούρο της θάλασσας και να ταξιδεύει στο δρόμο που δημιουργούσε το φώς του φεγγαριού…Έτσι απλά ,και ήρεμα τα ζούσα όλα αυτά ,και ένοιωθα πως ήταν δικά μου ,οι δικές μου ήρεμες στιγμές και δεν θα άφηνα κανέναν να μου τις πάρει…αυτά τα βράδια ,τα υπέροχα βράδια με την ηρεμία τους έπαιρναν την φουρτούνα της καρδιάς και την πήγαιναν μακριά σε άλλα μέρη άγνωστα.


Την αγαπούσα αυτή την πόλη και τους ανθρώπους της.
Ακόμα και όταν γέννησε η Ηρώ η σκυλίτσα ,της κυρίας Ερμιόνης κάναμε χαρές όλοι…Μας κέρασε για τα γεννητούρια μαζεμένοι στην αυλή του σπιτιού…Να όμως και η Μαρούλα ,γατούλα της κυρίας Τούλας να έρχεται όλο τσαχπινιά λες και έκανε κι αυτή επίσκεψη για τα συχαρίκια ,(η ίδια έκανε τέσσερα υπέροχα γατάκια πρίν από πέντε μέρες )…Όλοι δεμένοι στην γειτονιά ,σ αυτή την μικρή γωνιά της Καβάλας στις χαρές και στις λύπες…



Πέρασε μια βδομάδα από το γεγονός και ένα απόγευμα ενώ πίναμε το καφεδάκι μας παρέα ,χαζεύοντας τα παιδιά μας που έπαιζαν ακούμε να στριγγλίζουν οι ρόδες ενός αυτοκινήτου…τρομαγμένες με τον φόβο των παιδιών μας όσες ήμασταν εκεί τρέχουμε και αντικρίζουμε μπροστά στις ρόδες του αυτοκινήτου την Μαρούλα ,την γάτα της κυρίας Τούλας… πρώτη φορά στην ζωή μου αντίκρισα ένα θέαμα που δεν θα το ξεχάσω ποτέ… την Ηρώ την σκυλίτσα της κυρίας Ερμιόνης να στέκεται και να παρακολουθεί την Μαρούλα που ακίνητη μέσα στα αίματα κείτονταν στις ρόδες του αυτοκινήτου και από τα μάτια της έτρεχαν δάκρυα…ποτέ μέχρι εκείνη την στιγμή δεν θα μπορούσα να διανοηθώ ότι υπήρχε περίπτωση ένα ζώο να κλάψει…Σε κλάσματα δευτερολέπτου ,βλέπουμε την σκυλίτσα να πηγαίνει προς το μέρος που ήταν τα μικρά της Μαρούλας ,να τα παίρνει ένα- ένα στο στόμα της και με μεγάλη προσοχή να τα βάζει δίπλα στα δικά της μωράκια….μετά πήγε κει ξάπλωσε δίπλα τους και ένα- ένα άρχισε να τα βάζει στα στήθη της να θηλάσουν…Έμεινα άφωνη και κοίταζα αυτό το μεγαλείο της μητρότητας που δεν διαφέρει σε τίποτα από το δικό μας ,και ίσως κάποιες φορές είναι ανώτερο ακόμα και από αυτό….
Τελικά αυτή η πόλη σ αγγίζει από όλες τις πλευρές…

Mε πολύ ωραία διάθεση…

Funscrape.Com | More Winter Comments
Aνοίγω το πρωί τα μάτια με μια τρελή διάθεση…Νταν- ντιν -νταν οι καμπάνες, και εγώ σκέφτομαι…Κυριακή είναι που πας? Άντε να κοιμηθείς λίγο ακόμα ξεκούραση λες πως θέλεις…Αλλά πάλι την πάτησα ,Τρίτη είναι ,της Υπαπαντής γι αυτό αυτό το ντν νταν ,άντε σήκω έχεις και δουλειά…Ντύνομαι στολίζομαι και νάμαι έξω να καβαλάω τον Σούπερ Γκούφη (το μηχανάκι μου )και ξεκινώ σιγοτραγουδώντας…
Σήμερα σκέφτομαι δεν θα μου χαλάσει κανείς την διάθεση…Μπαίνω στο μαγαζί μου με την διάθεση ανεβασμένη…Δεν πρόλαβα να ξεφασκιώθώ (σαν κρεμμύδι ντύνομαι πάνω στην μηχανή….εεεε λίγο και η ηλικία βλέπεται ) ,νάσου και η πρώτη πελάτισσα…
-Καλημέρα.
-Καλημέρα σας…
-Κάτι για τον βήχα παρακαλώ..
-Μάλιστα…είναι αυτό…και αυτό….
-Ποιο είναι ποιο καλό?
-Όλα την ίδια δουλειά κάνουν ,αυτό και κάτι παραπάνω …αν υπάρχει και εκεί… πρόβλημα ,σίγουρα θα βοηθήσει περισσότερο…
-Και δεν θα με πειράξει?
-Δεν έχει καμία παρενέργεια
-Είστε σίγουρη γι αυτό?
-Μα κυρία μου σας είπα …είναι η δουλειά μου αυτή και ξέρω…αν υπήρχαν παρενέργειες θα σας το έλεγα…
-Και είσαστε σίγουρη?…
-Ναι απολύτως
-Άντε καλά να το πάρω ,αfού είσαστε σίγουρη…
Πληρώνει το παίρνει, κάνει να φύγει ,κοντοστέκεται…
-Μπα δώστε μου καλύτερα το άλλο ,έτσι για να είμαι πιο σίγουρη…
-Όπως θέλετε (ο πελάτης .έχει πάντα δίκαιο)
Της δίνω το άλλο ,το παίρνει ,κάνει να φύγει οπότε ξαναγυρνάει και μου λέει…
-Μπα θα πάρω το πρώτο αφού κάνει καλό και εκεί… ,και αν πάθω τίποτα εεε…τότε τι να πω….
-Όπως θέλετε ,αλλά δεν υπάρχουν παρενέργειες (γρρρ…δεν θα μου χαλάσεις την διάθεση ,και δεν ήπια και καφέ ακόμα….)
Με τα πολλά τελειώσαμε…ουφφφ ένα καφεδάκι τώρα είναι το καλύτερο φάρμακο…Αλλά και το χιόνι που άρχισε να πέφτει ακόμα καλύτερο…
Βλέπω τις νιφάδες μεγάλες ,κάτασπρες να πέφτουν με μανία και να ντύνουν στα λευκά το κυπαρισσάκι που έχω απέναντί μου σαν μια γλυκιά νυφούλα…Να είχα και τα σύνεργα εδώ να σκάρωνα και κανένα χιονισμένο τοπίο ,με φόντο το Παγγαίο που είναι κάτασπρο!!! Πόσο αγνά και καθάρια φαίνονται όλα όταν γύρω είναι χιονισμένα!!!! Με μιας αλλάζει το τοπίο αλλά και η διάθεση….Και η δική μου από το πρωί είναι υπέροχη.
Και δεν θα μου την χαλάσει κανείς…
Ίσως να κατάλαβε αυτή την αλλαγή του τοπίου ,ή ακόμα να βρήκα και μια δικαιολογία να παίξω σαν παιδί με το χιόνι…




Funscrape.Com | More Winter Comments

Αχ αυτή η βροχούλα

Έξω βρέχει…Μια ήσυχη ,γαλήνια βροχή , χωρίς την συγκίνηση των κεραυνών και την λάμψη της αστραπής...
Στέκομαι στην τζαμόπορτα και κοιτάζω έξω τα δέντρα που ξεπλένονται , και το χώμα που ρουφά με ευλάβεια το υγρό στοιχείο. Σ’ αυτά τα δέντρα που πριν λίγο καιρό έστεκαν εκεί καταπράσινα ,τώρα , υπάρχει μια
πανδαισία χρωμάτων που παίζουν σε κάθε φύσημα του ανέμου…Πρασινοκίτρινα ,καφέ, κάπου , κάπου και κανένα κοκκινωπό ,έτοιμα να αποχαιρετίσουν το καλοκαίρι που πέρασε .Και η βροχή ,αυτή η υπέροχη, μελαγχολική βροχή ,κάνει το τοπίο ακόμα πιο υπέροχο, πιο φανταστικό…Απο μέσα ακούω ένα απαλό βαλσάκι να παίζει στο ράδιο…πόσο ρομαντικά είναι αυτή την στιγμή όλα!!! Κι αυτή η υπέροχη βροχή συνεχίζει ,και εγώ σκέφτομαι πόσο πολύ θα ήθελα να περπατήσω στην βροχή ,να την νοιώθω να πέφτει επάνω μου σαν χάδι…Και ξαφνικά διαπιστώνω ότι βρίσκομαι στο μαγαζί…Δεν πειράζει ,σε μισή ώρα κλείνουμε…Βροχούλα σού έρχομαι περίμενε…

Για όλους εσάς

Καλησπέρα φίλοι μου...άλλα δύο βραβεία απο δύο φίλες που τις ευχαριστώ πολύ για την τιμή...απο την Ελένη
και την γλυκιά selena


εγώ απο την μεριά μου το δίνω σε όλους τους φίλους ανεξερέτως, γιατί το κάθε blog έχει το δικό του χρώμα και ύφος...άλλα ενημερωτικά, άλλα με πολύ χιούμορ, άλλα ρομαντικά γεμάτα ευαισθησία .Γι αυτό λοιπόν κι εγώ το προσφέρω σε όλους εσάς που γεμίζεται κάποιες άδειες ώρες μου,ώρες μοναξιάς , και σας ευχαριστώ πολύ γι αυτό

το πρώτο μου βραβείο

λίγες μέρες έλειψα και ωωω!!!τι έκπληξη!!!!ένα βραβείο!!το πρώτο μου!!!!γιούπιιιι... άντε όμως να σοβαρευτούμε και λίγο...ευχαριστώ πολύ την ονειροφαντασίες που με τίμησε με αυτό το βραβείο...με την σειρά μου το δίνω σε κάποιους φίλους που για μένα το αξίζουν πραγματικά...δεν βάζω όρια σε πόσους θα το δώσω γιατί ποτέ δεν μπαίνω σε καλούπια .Άντε όποιος ακούει το όνομά του να σηκώσει το χέρι του...η σειρά δεν έχει σημασία,για μένα όλοι μετράνε το ίδιο
Diattonμε την υπέροχη μουσική στις αναρτήσεις του
thalassokratoras τον γλυκό μας πειρατή
tweety για να συνεχίζει να παλεύει ...μπορεί
πολύχρωμα όνειραμε τα υπέροχα πολύχρωμα όνειρά της
σκόρπιες σκέψεις για τις ρομαντικές,ευαίσθητες,μουσικές ,και πολύ γλυκές σκόρπιες σκέψεις του
Message in a bottle με τις πολύ ωραίες ιστορίες της
homemadeμε τις μεγάλες αλήθειες του
mar9659την υπέροχη
phivos Nikolaidesτον γλυκύτατο
skρουτζακοςπου με κάνει να γελώ με τα ανεκδοτάκια του
jimank1hcγια τους προβληματισμούς του
protoplastosγια το τόσο τρυφερό και υπέροχο blog του
ταξιδι στο ονειρο
JADORE LES SHELLSστην Ελένη που μας ταξιδεύει συνεχώς
Need For Simplicityμε τα πολύ ωραία θέματα που βάζει και ενημερωνόμαστε για το τι γίνεται γύρω μας .
καλό βράδυ και καλή βδομάδα σε όλους

αναμνήσεις

Τα χρόνια έχουν περάσει,

το σώμα έχει γεράσει. 

Χιόνια ήρθαν στα μαλλιά,

και συ εκεί σε μια γωνιά,

γυρίζεις πίσω στα παλιά.

Μπουμπούκι δροσερό που άνθιζε γοργά,

στάλες δροσιάς της νιότης σου τα χρόνια,

ξέγνοιαστα και χαρούμενα  περνούσανε κι αυτά.

Όνειρα έκανες πολλά, ζωή γλυκιά να ζεις,

λύπες ποτέ σου να μην δεις. 

Σπίτι οικογένεια παιδιά,

διαδέχτηκαν την ξενοιασιά.

Αγώνας βάσανα δουλειά,

και ο καιρός γοργά περνά,

με αγωνίες με χαρές  μεγάλες είχες προσμονές.

φεγγάρια έκανες τα όνειρα σου,

να δεις μεγάλα τα παιδιά σου. 

Πάντοτε ήσουνα κοντά τους,

καλή νεράιδα στα όνειρα τους.

Σκιά στα βήματα τους έγινες,

αγάπη απλόχερα τους έδινες.

Τα χρόνια περνούσαν κι έφευγαν σαν το ποτάμι που κυλά.

Πίκρες χαρές και βάσανα γεμάτη η ζωή σου.

Χάθηκε ο πρίγκιπας που πίστευες πως είχες βρει,

και μοναχή παλεύεις μην γίνει η ζωή σου φυλακή,

με μόνη σου χαρά των παιδιών την συντροφιά.

Και τώρα στον κόσμο των ονείρων ταξιδεύεις,

κι έχεις συνοδοιπόρο σου τον ήχο της σιωπής,

ψάχνοντας κάποιον για να βρεις,

την γνώση της ζωής να του προσφέρεις...

Μα δεν έχεις ούτε αυτή που να την πεις.

Βλέπεις από το παραθύρι σου,

ανθρώπους να περνούν αδιάφοροι για όλα.

Και συ γυρίζεις πίσω στα παλιά,

όταν το σπίτι σου ήταν γεμάτο γέλια και τραγούδια,

και των παιδιών σου την γλυκιά λαλιά.

Θάθελες το ταξίδι αυτό του ονείρου,

να σταματήσει τώρα εδώ..

και η πόρτα του σπιτιού σου να ανοίξει,

και να γεμίσει η κάμαρη με φως

μια ηλιαχτίδα φως να δεις ξανά,
και μόνη να μην νοιώθεις  πια...

Απόγνωση

Τσακίζω ότι μέσα μου υπάρχει καλό...
ζω,ανασαίνω,μα..δεν υπάρχω...
προσπαθώ να θυμηθώ στιγμές μαγικές,
αξέχαστες,μα..δεν υπάρχουν,χάθηκαν όλα απ΄το μυαλό.
Ψάχνω απεγνωσμένα,
κάποια όαση στην έρημο της καρδιάς μου,
μα κι αυτή έχει αφυδατωθεί.
Θεέ μου...κάνε κάτι!!δώσε μου δύναμη
να κρατηθώ,να μπορέσω να πω κάποια στιγμή..
η όαση πήρε ζωή,άρχισε να πρασινίζει...
και παντού νερά...
καθάρια κρυστάλλινα νερά...
τα δικά μου νερά,με χρώματα διάφανα
που δεν είναι κλεμμένα από τον ουρανό!!!!!!!!!
εβελίνα