Απόγνωση

Τσακίζω ότι μέσα μου υπάρχει καλό...
ζω,ανασαίνω,μα..δεν υπάρχω...
προσπαθώ να θυμηθώ στιγμές μαγικές,
αξέχαστες,μα..δεν υπάρχουν,χάθηκαν όλα απ΄το μυαλό.
Ψάχνω απεγνωσμένα,
κάποια όαση στην έρημο της καρδιάς μου,
μα κι αυτή έχει αφυδατωθεί.
Θεέ μου...κάνε κάτι!!δώσε μου δύναμη
να κρατηθώ,να μπορέσω να πω κάποια στιγμή..
η όαση πήρε ζωή,άρχισε να πρασινίζει...
και παντού νερά...
καθάρια κρυστάλλινα νερά...
τα δικά μου νερά,με χρώματα διάφανα
που δεν είναι κλεμμένα από τον ουρανό!!!!!!!!!
εβελίνα