Πέμπτη 30 Ιουλίου 2009

αναμνήσεις


Τα χρόνια έχουν περάσει,
το σώμα έχει γεράσει. 
Χιόνια ήρθαν στα μαλλιά,
και συ εκεί σε μια γωνιά,
γυρίζεις πίσω στα παλιά.
 
Μπουμπούκι δροσερό που άνθιζε γοργά,
στάλες δροσιάς της νιότης σου τα χρόνια,
ξέγνοιαστα και χαρούμενα  περνούσανε κι αυτά.
Όνειρα έκανες πολλά, ζωή γλυκιά να ζεις,
λύπες ποτέ σου να μην δεις. 
 
Σπίτι οικογένεια παιδιά,
διαδέχτηκαν την ξενοιασιά.
Αγώνας βάσανα δουλειά,
και ο καιρός γοργά περνά,
με αγωνίες με χαρές  μεγάλες είχες προσμονές.
 
 
φεγγάρια έκανες τα όνειρα σου,
να δεις μεγάλα τα παιδιά σου. 
Πάντοτε ήσουνα κοντά τους,
καλή νεράιδα στα όνειρα τους.
Σκιά στα βήματα τους έγινες,
αγάπη απλόχερα τους έδινες.
 
 
Τα χρόνια περνούσαν κι έφευγαν σαν το ποτάμι που κυλά.
Πίκρες χαρές και βάσανα γεμάτη η ζωή σου.
Χάθηκε ο πρίγκιπας που πίστευες πως είχες βρει,
και μοναχή παλεύεις μην γίνει η ζωή σου φυλακή,
με μόνη σου χαρά των παιδιών την συντροφιά.
 
Και τώρα στον κόσμο των ονείρων ταξιδεύεις,
κι έχεις συνοδοιπόρο σου τον ήχο της σιωπής,
ψάχνοντας κάποιον για να βρεις,
την γνώση της ζωής να του προσφέρεις...
Μα δεν έχεις ούτε αυτή που να την πεις.
 
Βλέπεις από το παραθύρι σου,
ανθρώπους να περνούν αδιάφοροι για όλα.
Και συ γυρίζεις πίσω στα παλιά,
όταν το σπίτι σου ήταν γεμάτο γέλια και τραγούδια,
και των παιδιών σου την γλυκιά λαλιά.
 
Θάθελες το ταξίδι αυτό του ονείρου,
να σταματήσει τώρα εδώ..
και η πόρτα του σπιτιού σου να ανοίξει,
και να γεμίσει η κάμαρη με φως
μια ηλιαχτίδα φως να δεις ξανά,
και μόνη να μην νοιώθεις πια...





8 σχόλια:

Εφη είπε...

υπεροχα αυτα που γραφεις. και το τραγουδι, αυτο που μαρεσει περισσοτερο απολα.
αχ αυτη η αισθηση της μοναξιας. ποτε θα φυγει απο πανω μας; γιατι φτασαμε σαυτο το σημειο; να βρισκομαστε με κοσμο, ομως να νοιωθουμε μονοι;
εχει χαθει η χαρα απο τα περισσοτερα ματια και το γελιο απο τα περισσοτερα χειλη των ανθρωπων.
γιαι αραγε να συμβαινει αυτο; πως μπορουμε να το αλλαξουμε;

Διάττων είπε...

Δείγμα αξιόλογης προσωπικής γραφής. Κατάθεση των προβληματισμών που ταλανίζουν την ψυχή. Μια ψυχή που αποζητά ακόμα την ευτυχία αντιπαλεύοντας τη μοναξιά.

Καταληκτικά μια ψυχή όπως τόσες άλλες που κάνουν ακριβώς το ίδιο...

Καλό σου μεσημέρι αγαπητή μου φίλη...

stratos o ψήστης είπε...

Ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα απ΄την καρδιά μου για την συμπαράσταση στο πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίσαμε.
Αφιερωμένο!!

mar9659 είπε...

Υπέροχη η ανάρτησή σου Εβελινάκι μου!! Μέσα απο την αποδοχή της μοναξιάς μας, μπορούμε ν'αρχίσουμε να ρίχνουμε μια ματιά στην αληθινή αξία της αγάπης και να δούμε γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτή. Η μοναξιά και η αίσθηση οτι είσαι ανεπιθύμητος είναι η πιο φρικτή φτώχεια.(MOTHER TERESA) Τα φιλιά μου και την αγάπη μου καλό σου βράδυ!

evelina είπε...

Αγαπητή Εφη από την ζωή μας ,δυστυχώς χάθηκαν πολλά όπως πολύ σωστά είπες το γέλιο από τα χείλη ,η χαρά απο τα μάτια...ίσως αυτό που μας απόμεινε είναι ο ήχος μιας γλυκιάς μελωδίας να μας γαργαλάει τα αυτιά για να μη νοιώθουμε μόνοι...καλή σου μέρα

evelina είπε...

ευχαριστώ πολύ φίλε μου Διάττων για το σχόλιο...Αχ αυτή η μοναξιά!!!!!που και πότε θα βρούμε άραγε την ουσιαστική ευτυχία!!!!καλ΄σου μέρα καλέ μου φίλε

evelina είπε...

Στράτο εύχομαι όλα να είναι καλά καλή σου μέρα

evelina είπε...

είχε απόλυτο δίκαιο η MOTHER TERESA μαρίνα μου πολλά φιλάκια κι απο μένα και ένα γλυκό χαδάκι στην κουκλίτσα την Ραλού καλή σου μέρα